سرعت شاتر حرکت نسبتا پيچيده‌اي دارد. عکاس مي‌تواند از آن براي نشان دادن حرکت، يا ساکن کردن و به اصطلاح فريز کردن در عکس استفاده نمايد. بنابراين سرعت شاتر يک ابزار مبتکرانه است که با کنترل مناسب آن مي‌توان عکسهايي به ياد ماندني گرفت.
سرعت شاتر کم
در شرايط سکون، بيشتر کاربران مي‌توانند در سرعت شاتر پاييني در حد 1/60 ثانيه دوربين را به اندازه لازم براي نلرزيدن ثابت نگه دارند. بااستفاده از يک تکيه گاه يا حالت مناسب بدن که بازوها به پهلو فشرده شده باشد، مي‌توان حتي با سرعت شاتر پاييني در حد 1/15 ثانيه نيز عکسهاي دقيقي گرفت. بطور کلي در سرعتهاي شاتر زير 1/30 ثانيه براي اطمينان از اينکه تکان و لرزش دروبين بر روي عکس تاثير نمي‌گذارد استفاده از سه‌پايه ضروري است. اسپيدلايت

سرعت شاتر بالا
سرعت شاتر بالا به سرعت 1/250 ثانيه و بالاتر از آن گفته مي‌شود. در اين سرعت و بالاتر از آن، احتمال تکان خوردن دوربين کم شده و حرکتهاي سريعتري را مي‌توان به صورت ساکن نشان داد. سرعتهاي شاتر سريع معمولا به يک لنز با شفافيت بالا و ديافراگم وايد (عدد f هاي کم مثل( f1.4-f2.8 نياز دارد. هنگامي که نور محيط در بيشترين حد روشنايي نباشد با ديافراگم‌هاي بالاتر مي‌توان به سرعتهاي شاتر بزرگتر دست يافت.
در حالي که سرعت شاترهاي پايين به انتقال لرزش دست عکاس به دوربين حساس هستند، سرعت شاترهاي بالا داراي مشکل از دست دادن سوژه متحرک هنگام عبور از ميدان ديد لنز مي‌باشند که بخاطر عکس‌العمل کند عکاس بوجود مي‌آيد. براي پرهيز از آن ، تکنيک نگاه کردن با يک چشم در چشمي و باز نگه داشتن چشم ديگر مي‌تواند موثر باشد. چشمي که در منظره ياب نگاه مي‌کند ميدان ديد لنز را مي‌بيند در حالي که چشم ديگر مي‌تواند سوژه را ديده و به عکاس اجازه دهد که شاتر را در زمان درست بفشارد.
منبع: نيکاسون