دومي و چهارمي احد کاظمي و حسين عسگري در بين آسيايي هاي حاضر در تور چينگ هايلک. اين عنوان خبري است از فدراسيون دوچرخه سواري در پايان اين تور بين المللي. شايد اين نتايج در نگاه اول خيلي خوب به نظر برسد، اما در نگاهي دقيق تر به ميزان قابل توجهي از ارزش آن کم مي شود. در اين تور که خيلي ها هم به نتايج آن مي بالند، فقط ? تيم آسيايي حضور داشتند. دو تيم از چين، يک تيم از هنگ کنگ و در نهايت تيم جيانت تايوان که نمايندگان ايران هم در ترکيب آن مسابقه دادند. حال با اين تعداد تيم آسيايي که بزرگاني چون ژاپن و قزاقستان هم در آن حضور نداشتند، آيا ارزش عناويني که رکاب زنان ايراني به دست آوردند واقعاً به همان اندازه اي است که خبرش انعکاس داده شد؟ اخباري از اين دست خيلي اوقات از فدراسيون دوچرخه سواري منعکس مي شود، اما بهتر است آنها اين واقعيت را بپذيرند که نمي توان با بزرگنمايي هاي اينچنيني اصل قضيه را فراموش کرد.

دوچرخه سواري بعد از بازي هاي دوحه، منتقدان زيادي داشت، زيرا به رغم آنکه تعداد مدال هاي ايران از يک به ? مدال افزايش پيدا کرد، اما بسياري از کارشناسان اين نتايج را ضعيف ارزيابي مي کردند و انتظارات بيشتري داشتند و دلايل آنها هم امکانات قابل قبولي بود که در اختيار اين رشته قرار گرفته بود. در خيلي از رشته ها نبود مربي خارجي و عدم اعزام هاي برون مرزي مانع از اين مي شود که آن رشته بتواند در ميادين مهم، نتايج مورد انتظار را کسب کند اما دوچرخه سواري يکي از رشته هايي است که تا حدود زيادي از اين مشکلاتش کاسته شده و با مساله عمده اي در اين زمينه مواجه نيست. دوچرخه جاينت

در اختيار داشتن دو مربي خارجي و برگزاري اردوهاي برون مرزي در حد مقبول، از پوئن هاي مثبتي است که دوچرخه سواري از آن سود مي برد. پس اگر از اين رشته انتظاراتي بيشتر از عناوين دومي و چهارمي در جمع آسيايي هاي يک تور بين المللي وجود داشته باشد، انتظار خيلي زيادي نيست. قطعاً با اکتفا کردن به نتايج اينچنيني نمي توان اهداف بزرگ دوچرخه سواري را فراموش کرد.
منبعک افتاب